ارگ علیشاه که به مسجد علیشاه نیز معروف است، یکی از جاذبههای دیدنی تبریز است که در مرکز این شهر جای دارد. این مکان تاریخی و زیبا همهروزه پذیرای گردشگران زیادی است.
فهرست مطالب
ارگ تبریز یکی از بلندترین دیوارهای تاریخی کشور و نماد شهر تبریز است. این ارگ در ضلع جنوبی تقاطع خیابان امام خمینی و فردوسی قرار دارد و امروزه فضای پیرامون آن برای برگزاری نماز جمعه مورداستفاده قرار میگیرد و مصلای بزرگ تبریز در این مکان احداثشده است.
ارگ علیشاه در زمان سلطنت هشتمین پادشاه ایلخانی، سلطان محمد خدابنده الجایتو، پادشاه مقتدر ایلخانیان ساخته شد. در زمان سلطنت او دو فرد بسیار مقتدر و باهوش همزمان با هم به مقام وزارت رسیدند که بین آنها چشم و همچشمی بسیاری وجود داشت و هر دو طرف برای جلبتوجه شاه و همچنین ثبت کردن نام خود در تاریخ، کارهای فراوانی انجام دادند. یکی از این افراد خواجه رشیدالدین بود که از بینظیرترین شخصیتهای علمی تاریخ ایران بهحساب میآید و بهعنوان بانی ساخت دانشگاه مشهور ربع رشیدی در تبریز نیز شناخته میشود. فرد دیگر خواجه علیشاه گیلانی بود که در ابتدا تاجری مشهور و قدرتمند بهحساب میآمد و بعداً به مقام وزارت در دربار ایلخانی رسید. او بعد از ساخت دانشگاه ربع رشیدی توسط خواجه رشیدالدین، تصمیم به ساخت ساختمانی بزرگتر از این دانشگاه گرفت و دستور داد تا سازهای بسیار عظیم در شهر بسازند.
به این صورت در حوالی تاریخ ۷۱۵ تا ۷۳۹ هجری قمری (حدود ۶۹۴ هجری شمسی تا ۷۱۷ هجری شمسی)، علیشاه دستور ساخت بنایی را صادر کرد که دنیا پیش از آن نظیرش را ندیده باشد. بنایی که از تمام نقاط تبریز دیده شود و هلالی بزرگتر از ایوان مدائن داشته باشد. برای این کار معمار بزرگ، استاد فلکی تبریزی به کار گرفته شد تا مسجدی درخور شأن تبریز بسازد. متأسفانه به دلیل عجله خواجه علیشاه سازه اولیه چندان مستحکم ساخته نشد و در هنگام ساختوساز اولیه، بخشی از گنبد و سقف آن فرو ریخت. ساخت بنا بعد از این حادثه ادامه یافت؛ اما با مرگ خواجه رشیدالدین، علیشاه دیگر انگیزهای برای پایان کار مسجد خود نداشت و توجه زیادی به ساخت آن نکرد و بنا را بهصورت نیمهکاره رها کرد. در برخی منابع آمده است که پس از مرگ علیشاه، کار متوقف و بدن او پس از مرگ، در کنار بنای ارگ علیشاه دفن شد.
از سرنوشت ارگ از زمان ایلخانی تا دوره صفوی، اطلاعات تاریخی زیادی در دست نیست؛ اما در سال ۱۱۹۴ هجری قمری در زمان حکومت صفویان، زلزلهای با قدرت هفت ریشتر تبریز را لرزاند که این شهر را با خاک یکسان کرد و تنها چند بنای محدود مانند مسجد کبود و ایوان جنوبی مسجد ارگ که بسیار مقاوم ساختهشده بود، برجای ماند.
۳۰ سال پس از این زلزله در دوره قاجار، جنگهای ایران و روس در تبریز به وقوع پیوست و ارگ علیشاه که با موقعیت خوب و ارتفاع بلندش از نقاط مهم دفاعی بهحساب میآید، به مکانی برای ذخیره مهمات و انبار آن تبدیل شد. عباس میرزا، ولیعهد با کفایت فتحعلی شاه، در جریان این جنگ فرمان داد تا سربازخانه، ستاد فرماندهی جنگ ارتش ایران و کارخانه ریختهگری و توپریزی در محوطه ارگ تبریز ایجاد شود و حتی در بخش جنوبی ایوان ارگ نیز خندقی ساخته شد. در این دوره است که سازه علیشاه به نام ارگ علیشاه شهرت پیدا میکند.
ارگ علیشاه کارکرد نظامی خود را بعد از این جنگ حفظ کرد و در جریان هجوم دوم روسیه به ایران و بعد از دوره مشروطه، مورد استفاده مردم تبریز برای دفاع از خودشان در برابر تهاجم نیروهای دشمن قرار گرفت. در جریان این دفاع، توپ بزرگی بر بالای ارگ انتقال داده شد تا مواضع دفاعی آنها را حفظ کند. فلاندن و کوست، سیاحان معروف فرانسوی در جریان سفر خود به ایران و تبریز از محوطه ارگ تبریز بهعنوان بازار اسلحهسازان و اسلحه فروشان یادکردهاند؛ اما تمام دلاوریها و مقاومتها سرانجامی نداشت و تبریز سقوط کرد و تحت اشغال نیروهای روس درآمد.
جهانگیر میرزا قاجار در کتاب “تاریخ نو” نوشته است که ژنرال ارسطوف روس، پس از اشغال تبریز قوای روسیه تزاری را در ارگ مستقر کرد. روسها که از دفاع مردم تبریز ناخرسند بودند، ارگ را به توپ بستند؛ اما این نیز آنها را راضی نکرد. در هنگام جابهجایی گلولههای توپ با بیمبالاتی نیروهای روس، بخشی از برج و باروی ارگ آتش گرفت. پس از آن و با پایان یافتن اشغال ایران و تبریز، سازههای جدیدی در محوطه ارگ ساخته شد. در اواخر حکومت قاجارها، برج و باروهایی پیرامون ارگ اضافه و بهعنوان پادگان اصلی شهر مورد استفاده قرار گرفت. از دیگر این بناها میتوان به مدرسه نجات، عمارت کلاهفرنگی و سالن تئاتر شیر و خورشید در محوطه پیرامونی ارگ اشاره کرد.
در سال ۱۳۱۰ هجری شمسی ارگ علیشاه بهعنوان یکی از نخستین بناهای تاریخی ایران در فهرست آثار ملی ثبت و به کاربری نظامی آن پایان داده شد. در این دوره پیوستهایی که در زمان حکومت قاجار در محوطه ارگ ایجاد شده بود، مورد تخریب قرار گرفت. پارک باغ ملت نیز در محوطه جنوبی ارگ در سالهای ۱۳۵۳ هجری شمسی تا ۱۳۵۷ هجری شمسی در دوره محمدرضا شاه پهلوی به مجموعه اضافه شد.
با به پیروزی رسیدن انقلاب ایران، مکانی که برای تأسیس مصلی نماز جمعه در شهر تبریز انتخاب شد، محوطه اطراف ارگ علیشاه بود. در سال ۱۳۶۰ هجری شمسی در راستای ساخت این مصلی، دیوار شمالی عهد ایلخانی ارگ به همراه پلکانی که در دوران قاجار به مجموعه اضافهشده بود با استفاده از مواد منفجره تخریب و در سال ۱۳۷۶ هجری شمسی، خاکبرداری عمیقی در دیواره شرقی ارگ انجام شد که سازه را با تهدیدات جدیدی مواجه ساخت. مابین سالهای ۱۳۷۹ تا ۱۳۹۱ هجری شمسی، سازمان میراث فرهنگی، باقیمانده نشانههای مرتبط با ساختوسازهای دوران قاجار را از بنای ارگ پاک کرد؛ به این صورت قسمتی از تاریخ ارگ با بیمبالاتی از بین رفت. آنچه از عظمت ارگ علیشاه باقی ماند، ایوان تنها و دو دیوار کناره آن است که با توجه به وضعیت فعلی بنا، به نظر میرسد این بنا نفسهای آخر خود را میکشد.
ارگ تبریز سازهای یک پارچه و آجری است و پلانی U شکل دارد که با شیوه معماری آذری ساختهشده و در ساخت آن مصالح بسیار بادوامی مانند آهک، ساروج و آجر به کار رفته است. آنچه از بنای قدیمی ارگ باقیمانده، سه دیوار بلند را تشکیل میدهد و به شکل یک ایوان است. این بخش کارکرد شبستان را داشته و عنصر اصلی مسجد علیشاه بهحساب میآمده است. پیش از تخریب دیوارهای شمالی در سال ۱۳۶۰، طول ارگ ۶۵ متر بوده ولی اکنون تنها ۲۱ متر از آن باقیمانده است. عرض کلی آن به ۵۱ متر میرسد و ارتفاع آن ۳۳ است هرچند بر اساس پژوهشهای مختلف مشخصشده این بنا در زمان ساخت در حدود ۶۳ تا ۶۵ متر ارتفاع داشته است. محراب ارگ علیشاه بلندایی ۳۰ متری دارد و از نمونههای منحصربهفرد معماری ایران محسوب میشود.
۱– گفته میشود این بنا قبلاً قسمت مسقفی داشته که در حقیقت سقف مسجد جامع علیشاه بوده و ایوان طاق پوش و طاق استوانههای عظیم را میپوشانده است. نقل قولهای متعددی وجود دارد که بیان میکند که تاجالدین این بنا را بهمنظور ساخت مسجد جامعی احداث کرده و تزئیناتی مانند کاشی، اِزاره سنگی، ستونهای مرمری، کتیبهها و گچبریهای زیبایی داشته که در طول زمان نشانی از آنها باقی نمانده است.
۲– در میان آجرهای انتهایی دیوارهای شرقی و غربی ارگ امروزی، نشانی از یک شکاف وجود دارد که در این شکاف اثری از قفل و بست پیدا نیست. این شکاف ممکن است نشان آن باشد که در ابتدا دو بنای شمالی جنوبی وجود داشته و معمار میخواسته این سازهها را به هم متصل کند. در حقیقت ارگ امروزی به بنای قدیمی اضافهشده است.
۳– در زمان هجوم روسها به ایران، زمانی که از این سازه بهعنوان ارگ و محلی برای دفاع استفاده میشد، سوراخهایی برای تیراندازی و قرارگیری توپ بر بالای آن تعبیه شد و شکل بنا تغییر کرد. علاوه بر تمام اینها، زلزلههای متعدد تبریز نیز خسارتهایی بر پیکره ارگ وارد و شکافهایی را در دیوارهای آن ایجاد کرده است.
۴– ۹۰ درصد سه دیوار باقیمانده، کاملاً بهوسیله مصالح پرشده است. این دیوارها در زمان ساخت بهوسیله طاقهای متعدد به هم قفلشده بودند که این امر موجب شده دیوارها تاکنون دوام بیاورند.
۵– برای حفاظت بنا در برابر زلزلههای متعدد تبریز، در ساخت ارگ تختههای چوبی به کار برده شده که برخی از آنها از سازه ارگ بیرون زدهاند و اکثراً قدمتی هفتصد ساله دارند؛ اما چگونه این تختهها این زمان طولانی باقیمانده و پوسیده نشدهاند؟ معمار بنا برای دوام این تختهها آنها را درون روغن حیوانی جوشانده و به مدت یک سال نگهداری کرده تا پوسیده نشود. از این تختهها به دو دلیل در ساخت بنا استفادهشده؛ دلیل اول این است که برای تزئین دیوارهای مسجد سعی شد تا شکلی برجسته به آنها داده شود. ازاینرو از تختهها کمک گرفته و سازه دیوار را بر روی آنها بالابردهاند تا دیوارها ۱۰ الی ۱۵ سانتیمتر جلوتر ساخته شوند. دلیل دیگر استفاده از تخته در ساخت ارگ این بوده است که وجود چوب و تخته، سازه بنا را سبکتر کرده، به آن انعطافپذیری بیشتری میدهد و در مقابل زلزله مقاوم میکند.
۶– از جمله نکات جالب در مورد دیوارها که میتوان به آن اشاره داشت، این است که دیوارهای مسجد تا ۷ متر درون زمین ادامه دارد.
۷– از قسمتهای زیبای سازه، محراب آن است. محراب ارگ به حالت سرداب یا سردابهای بوده که سقف داشته و بعداً فروریخته است. در ساخت محراب از طاقهای متعددی (۴ طاق در پایین و یک طاق بزرگ در بالا) استفادهشده است که معمار با ساخت آنها میخواست نشان دهد انسان هرگز نباید از حرکت و تلاش بایستد.
اگر قصد دارید از این بنای زیبا و تاریخی دیدن کنید، اطلاعات زیر برای شما مفید خواهد بود:
این مکان تاریخی همهروزه از ساعت ۹.۳۰ الی ۱۷.۳۰ پذیرای گردشگران خواهد بود
این مجموعه ورودی ندارد و بلیط آن رایگان است.
ارگ تبریز و محوطه باستانی آن در ۱۵ دی ۱۳۱۰ خورشیدی به شماره ۱۷۰ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
همچنین نقشه حریم استحفاظی قانونی و ضوابط حفاظتی آن در نشست ۲۹ خرداد ۱۳۵۷ شورای حفاظت آثار تاریخی اداره کل حفاظت آثار تاریخی مشخص و مورد تأیید اعضا قرار گرفته است.
تبریز، میدان ساعت، خیابان امام خمینی (ره)، ابتدای خیابان طالقانی شمالی